بهبود غشای نانوکامپوزیت نامتقارن استات سلولز-سیلیکا به روش پوشش دهی دو مرحله ای

در این پژوهش جداسازی گاز توسط غشای زمینه مخلوط نامتقارن تهیه شده به روش جدایش فازی خشک- مرطوب مورد بررسی قرار گرفت. نانوذرات به کار رفته در این غشاها نیز به روش سُل-ژل به دست آمد. به منظور بهبود کارایی غشاهای زمینه مخلوط نامتقارن ساخته شده، تغییراتی در فرآیند ساخت غشا انجام شد. این تغییرات عبارت بودند از تغییر در زمان مخلوط شدن محلول سُل، بکارگیری بهبود گرمایی بعد از مرحله ی ریخته گری به منظور چروک خوردگی غشا، استفاده از حلال های اتانول و هگزان به عنوان حلال اولیه و ثانویه به منظور کاهش کشش سطحی در فرآیند خشک شدن غشا و در نهایت، فرآیند پوشش دهی غشاهای نانوکامپوزیت نامتقارن استات سلولز-سیلیکا توسط pdms. به همین منظور غشاهایی در ضخامت های متفاوت (300 میکرومتر و 350 میکرومتر) و همچنین زمان های متفاوت در تبخیر حلال (30 ثانیه تا 2 دقیقه) تهیه شد. بررسی روش ساخت با استفاده از آزمون sem انجام شد و در نهایت با استفاده از واحد آزمایشگاهی فشار-ثابت، تراوش پذیری گازهای دی اکسیدکربن، نیتروژن و اکسیژن به دست آمد و نتایج با غشای چگال و همین طور غشای استات سلولز خالص و غشای نامتقارن نانوکامپوزیت استات سلولز-سیلیکای بهبود نیافته مقایسه شد. بر طبق نتایج به دست آمده، میزان گزینش پذیری دی اکسیدکربن به نیتروژن از30 در غشای سلولزاستات خالص به 101 در حالت بهبودیافته رسیده است که حدود 37/3 برابر افزایش را نشان میدهد.